Blog
Een welgemeend applaus
Twee jaar geleden zat ik bij een lezing van een Russische dominee. Een tolk vertaalde zin voor zin, totdat de voorganger midden in z'n speech uitriep: "Hajteluk bedank vor die bijbels!". De tolk krabde even verbaasd achter z'n oren, maar in de zaal ging een spontaan, welgemeend applaus op. Het was een opmerkelijk moment: iedereen was even van z'n stuk gebracht, maar kon er hartelijk om lachen.
Verplicht nummertje
Waarom ik dit vertel? Tegenwoordig is het een verplicht nummertje om te klappen na een speech of presentatie. Die neiging komt niet spontaan opzetten, maar is een beetje geforceerd, waardoor er elke keer weer een halfslachtig applaus klinkt.
Méér aandacht
Zo ook in de advertentiewereld: iedereen vraagt je aandacht. Echter, meestal heb je het gevoel dat je gedwongen wordt om te kijken of te luisteren. In de file zijn dat de telkens terugkerende spotjes. In een magazine de pagina's vol met advertenties. Op YouTube kijk je vijftien seconden gedwongen naar een ver-leidende commercial. En social media worden steeds meer commerciële media. En dat alles door gulzige organisaties die meer aandacht willen. Daar wordt de wereld niet mooier van.
Kijker of fan
Maar soms... Heel soms moet ik toch even glimlachen. Ik denk aan het voetbalmomentje van Centraal Beheer Achmea of de inhakers van Unox: Spontaan en héél gevat. Dan kan ik een applaus nauwelijks onderdrukken. Juist die reclames zijn succesvol en maken het verschil tussen kijker en fan. Tussen verleiding en liefde.
Daarom: eerst een goed product en dan een goed verhaal. Dan ben je verzekerd van een welgemeend applaus!
